Van Brasiia naar Belém, echt anders

Dag allemaal,

We zitten net onder de evenaar in Belém.Een voor het eerst is er regen..
Lees hieronder het staartje van Brasilia en het begin van Belém.

Donderdag 9 februari
Zijn er eigenlijk wel mensen in Brasilia, zou luidde een van de reacties (waarvoor altijd dank). Jazeker, het zijn er zelfs veel meer dan de 500.000 waarvoor de stad is ontworpen. ’s Ochtends komen ze met 700.000 de stad in zetten, sommigen met de metro en de bus, maar velen per auto. Dus de file is ook hier een fenomeen, ook aan het begin van de lunchtijd (12-14 uur). Verder lopen ze niet langs de snelwegen want geen schaduw en geen voetpad. Wel kwamen wij ze in grote getale vanochtend bij het busstation tegen. Wij waren ook per bus naar de stad gegaan, met aan het stuur een echte coureurchauffeur die een oranje stoplicht en een scherpe bocht naar rechts combineerde. Gemma zat bijna in het middenpad.
Bij het busstation is ook het winkelcentrum en nu was Gemma weer eens aan de beurt en ze is geslaagd. Ik heb me ondertussen verbaasd dat er sommige winkels een stroomstoring hadde en andere niet. Is het net hier inmiddels ook geprivatiseerd? In het winkelcentrum was een grote ‘food-court’ maar daar konden wij niets van onze gading vinden. Naar buiten dus, de verzengende (33 graden) middaghitte en de verkeerde kant op gelopen. Althans we stonden aan een verhoogde weg en moesten beneden zijn, voordat ik dat goed door had, waren we al weer een kwartier verder en de terugtocht leek niet aantrekkelijk. Een taxi genomen naar Pier 21, een kleiner winkelcentrum met restaurants aan het meer. Daar hebben we heerlijk in de schaduw aan het water gezeten en gelunchd.
Verder was er weinig te beleven, dus weer met een taxi naar huis. Nu niet denken dat we meteen de kapitalist uithangen. Onze taxiritjes kostten gemiddeld € 6,75.
De tijd besteed aan de voorbereiding van de volgende etappe. Belém. Morgen om 8.30 gaan we weg, dus dat wordt vroeg op.

Vrijdag 10 februari
Het voordeel van vroeg opstaan is dat je hier de prachtig gekleurde lucht bij de zonsopgang kan zien.
Ruim voor half negen stond gids Dora voor de deur, die ons, natuurlijk weer met veel uitleg naar het vliegveld bracht. Geroutineerd checken we in en de veiligheidscontrole is een fluitje van een centavo.
Zelfs een flesje water mag mee.
Een vlucht van 2,5 uur naar Belém, 160 km onder de evenaar en aan de oever van de Amzone, die daar al minstens even breed is als de Rio Plata bij Montevideo. Vochtig en altijd warm. Gids Paulo stond klaar, maar hij was de meest zwijgzame, klopt want hij sprak geen Engels.
In een halfuurtje stonden we in het hotel, midden in downtown Belém. Lunch in het hotel en nu de stad verkennen, maar de paraplu moet mee, want het regende onderweg al even en het ziet er bewolkt uit.
Een chaotische en tropische stad: dat zijn de eerste indrukken van Belém. We zitten op een kwartiertje lopen vanaf de Amazone. Het was zwaar bewolkt en het water was bruin/beige. We zijn via een drukke marktstraat verder gelopen, zo ver dat we al zo ongeveer het hele historische havenkwartier hadden gezien. Terug gelopen en terecht gekomen in drie grote loodsen waarin vooral horeca en kunst zijn gevestigd, en dat aan de oever van de rivier. Een biertje gedronken bij brouwerij Amaz@n Beer. We zaten nog maar net of de wind stak op en een tropische regenbui kletterde op het dak. Rustig gewacht tot het weer droger was en met de paraplu op weer terug naar het hotel.
’s Avonds op dezelfde plek, maar in een ander restaurant goed gegeten.

Zaterdag 11 februari
Tijd om de stad gericht te verkennen. Via de oude stad naar het Feliz Lusitânia Cultural Complex. Een gebouw dat eind 17e eeuw/begin 18e eeuw door de Portugezen is neergezet. Nu gerenoveerd en een plek voor exposities van moderne kunst. Het gebouw ligt aan de oever van de Amazone en via de tuin kwamen we bij een korvet, dat als museumschip in de rivier ligt. Gemma ging op een bankje zitten en ik heb mijn werktuigbouwkundige hart even opgehaald. Het schip is in 1954 door Gusto in Schiedam gebouwd, heeft 50 jaar dienst gedaan en nu zijn er rondleidingen. Nederlands vakmanschap en de soberheid van het Braziliaanse zeemansleven.
Daarna hebben we de tentoonstelling bekeken. Het was eigenlijk nog te vroeg voor de lunch, maar we bezweken toch voor de authentieke restaurantzaal in het oude gebouw.
De vis was prima, de bediening ook en net nadat we hadden afgerekend, barstte de regenbui los. We zijn zeker 25 minuten blijven zitten om de ergste regen af te wachten. Met de paraplu op de wandeling naar huis begonnen, maar bij de eerste windvlaag sneuvelde Gemma’s gisteren voor ong € 2, - aangeschafte paraplu helemaal. Die rust in een afvalbak en samen onder een plu verder.
Best leuk, maar ook glibberig en de afstappen van de stoep zijn hoog. Tussen de weg en de stoep loopt een geul, die tijdens regen een snelstromend beekje vormt.
Met wat schuilen (kom maar binnen zitten zei de mevrouw van het loterijwinkeltje) het hotel gehaald. Nu is het droog.
Kijken wat we verder gaan doen…