Japan, de eerste keer

Dag allemaal, (familie, vrienden, collega's, bekenden)
Onderstaand ons eerste reisverslag uit Japan.

25 maart. Vertrokken vanaf Schiphol, rustige vlucht tegen de klok in. De nacht begint dan ergens rond 18 uur Nederlandse tijd. Rond 01.00 de volgende dag, 9.00 plaatselijke tijd komen we op Kansai Airport(Osaka) aan. Douane is net als in de VS maar stukken vriendelijker. Vingerafdrukken en foto, allemaal vanwege de strijd tegen het terrorisme, zegt een groot spandoek aan de muur. Koffer gepakt en naar buiten. En ja na een paar minuten kwam er iemand met het bekende bordje opdagen. Even wachten en toen met nog vier mensen in de hotelshuttle naar ons hotel in Kyoto.
We reden ruim 5 kwartier over snel- en tolwegen, met veel geluidschermen. Het is een bijna aaneengesloten stedelijke bebouwing. Even ergens een klein stukje met wat tuinderijen, maar verder gebouwen, fabrieken, kantoren, flats. Om 12 uur aan in het hotel, maar inchecktijd is 14 uur, dus nee echt nog niet naar je kamer toe. Vriendelijk en buigen, maar nee. Gelukkig konden we lunchen in het restaurant en ja, klokslag 14 uur konden we naar onze kamer. De wekker gezet en 2 uur geslapen.
Dan naar buiten: we zitten vlakbij de overdekte winkelstraat van Kyoto, een soort Kalverstraat, maar langer, met nog een parallelstraat. Gewoon even kijken, naar de winkels, de mensen, de gebouwen.
Maar de jetlag laat zich voelen. Weer terug in het hotel, te sloom om verder te gaan, dus daar weer gegeten (ook natuurlijk omdat het ’s middags lekker was) Nog niet echt Japans. Verder onze uitgebreide reisinformatie bestudeerd en een beetje vertrouwd geraakt met de plattegrond.
Naar bed om 21 uur. Wel natuurlijk midden in de nacht wakker, maar dat klopt.
Woensdag na het ontbijt op weg naar de metro. Het station bleek vlak bij. Een hele rij automaten met Japanse teken en verlichte toetsen, maar hoe koop je nou zo’n kaartje. Er ging een klein (20x20 cm) luikje open en er verscheen een hoofd dat vriendelijk knikte en meteen het luikje weer sloot. Even later was hij buiten en legde de truc uit. Je moet er eerst geld in stoppen, je kaartje(s) kiezen, dan krijg je de kaartjes en geld terug. Niet moeilijk, als je het eenmaal weet!
Behalve namen hebben de stations ook nummers. Ook dat helpt. We gingen naar nummer 14 om het Nijo kasteel te bekijken. Een echte toeristische attractie: bussen voor de deur en gidsen met vlaggetjes. Het kasteel is in 1603 gebouwd voor de toenmalige shogun van Kyoto. Mooi houtsnijwerk, prachtige wandschilderingen, houten vloeren en bewerkte plafonds. Schoenen uit bij binnenkomst en verboden te fotograferen. De buitenkant en het park met veel bomen die in bloesem staan mocht wel worden vastgelegd. Eenmaal de smaak te pakken, weer de metro in en nu met overstappen. We stapten uit onder het centraal station van Kyoto. Eerst loop je door een groot ondergronds winkelcentrum en als je boven bent kom je in een immense hal, met roltrappen die helemaal naar het dak lopen, zo ongeveer de 12e verdieping. Boven bevinden zich meer dan twintig restaurants, met allemaal andere specialiteiten en een mooi uitzicht. Wij aten een negental gefrituurde hapjes, op een stokje en allemaal verschillend, vlees, aubergine, octopus, champignons, etc. Ik kon net over de bar heen kijken hoe de kok het maakte. Slim concept. Alles maak je tevoren klaar en dat stop je in gekoelde laden. Bij de bereiding haal je een paar stokje eruit, door een beslagje, uitlekken, door de paneermeel en dan in de frituur. Heerlijk.
Teurg met de metro en een halte eerder uitgestapt om via de Nishiki Food Market naar het hotel te wandelen. Een overdekte Albert Cuyp, veel eten, veel verse ingrediënten. Een feest voor de zintuigen. Behoorlijk moe van al dat geslenter en dus even rust, maar dan doet de jetlag zich weer gelden. Gemma slaapt ruim 2,5 uur. Voor het diner, de andere kant op gewandeld (oost) en nu op de brug van de rivier gestaan, bomen met kersenbloesem, morgen even kijken hoe dat er bij daglicht uit ziet.
Een restaurant gevonden op de 9e verdieping. Prachtig uitzicht en tapas ‘japanese style’.

Volgende keer meer,
Groeten van Gemma en Nic